Ziggo Dome - 1 februari 2025 / Son Mieux-journey

Ziggo Dome - 1 februari 2025

The start of one year Son Mieux, this is the moment

Al vroeg was ik vanuit het Brabantse land afgereisd naar Amsterdam. De deuren gingen om 19:00 uur open. Ik arriveerde echter al een ruime tijd daarvoor op station Amsterdam Bijlmer ArenA. Even nog snel een broodje halen bij de plaatselijke supermarkt, waarna ik koers zette richting Ziggo Dome. Onderweg hoorde ik bij een pub muziek uit de speakers komen. Het was Son Mieux. Een fijne voorbereiding op wat ging komen.

Bij de concertzaal aangekomen was het druk bij de ingang. Tegen de tijd dat de deuren werden geopend, stond een nog veel grotere groep achter mij te wachten. Ik rekende niet op een plek vooraan bij het podium, maar had toch geluk. De linkerzijde van het podium was nog vrij leeg. Snel mijn plaats ingenomen, waarna het wachten was op het optreden. Tijdens het wachten kwamen gesprekken op gang met de buren. Wat bleek? Zij waren eveneens afkomstig uit Brabant.

Rond 20:00 uur werden de lichten ietwat gedimd. Het voorprogramma ging beginnen. Het was de Duitse band Zimmer90. De band vond het een hele eer om in Ziggo Dome te spelen, daar zij nog nooit voor zo'n groot publiek hadden opgetreden. En alsof die druk nog niet groot genoeg was voor de band, was de ochtend voorafgaand de zanger zijn stem kwijtgeraakt. Desalniettemin was hij er toch in geslaagd om het publiek te entertainen.

21:00 uur, het moment was daar. Plotseling doofden alle lichten; de zaal werd compleet zwart. Eén voor één verschenen de bandleden als silhouetten met Camiel statig in het midden. Achter hen begon langzaam een helder, fel licht te schijnen, alsof er iets speciaals achter hen verborgen lag. Ik verwachtte This Is The Moment als opening, maar werd verrast door een a capella versie van Will pt. I. Het felle licht en de zang versterkten elkaar en maakten daarmee de sfeer nog indrukwekkender. De band trok hiermee alle aandacht van het publiek naar zich toe.

Na de opening ging het dak er meteen vanaf. Tell Me More werd ingezet en de zaal stond op zijn kop. De bekendste liedjes werden stuk voor stuk allemaal gezongen. Tussendoor kwamen Camiel, Maud en Timo een stuk dichterbij het publiek staan. Vanaf het hoofdpodium kon per trap een lager deel worden betreden. Lachend zei ik nog dat zij wel dichterbij konden komen. Er lag immers nog een rij houten blokken voor, wat werd afgescheiden van de rest van het podium, door een smal gangetje voor de crew en beveiliging. Dit had ik nog niet uitgesproken of ik zag plotseling Camiel recht voor mij langs lopen. Ik deinsde achteruit, verrast door hoe hij plotseling langs mij liep. Ik stond met mijn camera in de hand om een foto te maken, alleen werkte mijn handen op dat moment niet mee. Sommige momenten zijn te bijzonder om vast te leggen.

Tijdens het eerste rustige stuk in de show stond Camiel met zijn gitaar op het podium. De andere bandleden hadden het podium verlaten. Er klonken geluiden in de zaal, maar hij kreeg de zaal rustig. Door middel van een gebaar met zijn rechterhand, ebden de laatste geluiden weg. Het was een moment van bezinning dat de opvolgende boodschap alleen maar versterkte. Camiel sprak zijn bewondering uit voor hoe muziek mensen samen kan brengen. Door de stilte kwamen Feels, Hiding en Heavy Water nog meer tot hun recht. Samen met Maud zong hij hier de sterren van de hemel.

Wat voor mij een bijzonder, maar zeker ook fijn moment was, was het horen van This is the Only Place. Vorig jaar hoorde ik het voor het eerst tijdens de Clubtour en later ook bij Royal Park Live. Het was mooi geweest als dit nummer intussen was gereleased. Toch heeft het iets speciaals, omdat het vooral bekend is onder de concertbezoekers. Daarnaast doet YouTube wonderen en kan het via daar geluisterd worden. Al moet ik zeggen dat de twee liedjes die wel zijn uitgebracht (Free For Another Day en Have A Little Faith) zeker niet onderdoen. Tijdens het concert volgden deze elkaar ook mooi op.

Een ander prachtig element van de avond bevond zich buiten, voorafgaand aan de show. Aan de hekken buiten waren zakjes met gekleurde papiertjes gehangen. Iedereen mocht een papiertje hieruit pakken. Deze waren bedoeld om over de zaklamp van de telefoon te houden tijdens Multicolor. Toen dat moment aanbrak, werd de menigte een golvende zee van kleurrijk licht. Het was alsof het publiek zelf onderdeel werd van de show, een levendige weerspiegeling van de muziek.

Bij verschillende liedjes werd een koor ingezet. Waaronder bij het lied waar ik vanaf het begin al op wachtte, This Is The Moment. Het werd een vrolijk en dansbaar moment, waarbij de hele zaal meebewoog. De overgang van dit lied naar Everything liet deze bewegingen nog wat langer doorgaan.

In het dagelijks leven ben ik rustig en soms wat afwachtend. Tijdens de show liet ik me echter meer meevoeren dan gewoonlijk. Ik zong en plein public mee en bewoog op het ritme van de muziek, geraakt door de energie die van het podium afspatte. Dit optreden was meer dan alleen een concert; het was een ervaring die je niet alleen meemaakt, maar meeneemt. Het blijft doorklinken, lang nadat de laatste tonen zijn weggestorven.

Een kleine sfeerimpressie