Son Mieux AFAS Live - een onverwachte openbaring

De tickets voor dit optreden bestelde ik ruim voordat het concert zou plaatsvinden. Ik denk als gevolg van het zien van Multicolor, live bij Gerard Ekdom's "Ekdom in de Morgen"-show op Radio 10.

23 november 2023 was het zover. Voorafgaand aan het concert wist ik niet goed wat te verwachten. Ergens vroeg ik mijzelf af of dit wel de juiste keuze was geweest. Ik kende de band nauwelijks en had naar mijn idee slechts twee of drie nummer op de radio gehoord, meer niet. Toch betrad ik de zaal. Voor het eerst had ik een staanplaats. Ach, ik zie wel hoe het loopt, dacht ik bij mezelf.

Voor het gebouw was het druk. De rij voor de ingang was lang. Er hing een ontspannen en gezellige sfeer. Andere toeschouwers spraken over een vorig optreden of de laatste release; Tonight. Dat het concert uitverkocht was, had ik wel gelezen, maar pas nu drong het echt tot mij door hoe populair deze band eigenlijk was. In de zaal waren al een aantal mensen, maar er was nog genoeg ruimte om dichtbij het podium te komen.

Bij het horen van de eerste klanken veranderde alles. De muziek klonk live zoveel energieker dan ik had verwacht. De studioversies gaven een vrolijk gevoel, maar het geheel werd compleet gemaakt door de dynamiek van de band. De feestelijke sfeer greep me en liet mij niet meer los. Er werd gezongen, gedanst en gejuicht tijdens en na ieder lied. 

Na het eerste nummer keek Camiel - gehuld in een geel colbert en paarse broek - even de zaal rond, zichtbaar onder de indruk. Alsof hij nog steeds niet kon geloven dat hij daar stond. Dat moment bleef me bij. Niet alleen het publiek genoot; de bandleden straalden datzelfde plezier uit. De interactie onderling was zichtbaar. Dit was meer dan alleen een optreden. Het was een feest voor iedereen, zowel op het podium als ervoor.

Sommige nummers beleefde ik intenser dan ik ooit had gedacht. Multicolor kende ik het beste en werd een moment van herkenning en meezingen. Kennelijk was dit voor meer toeschouwers het geval, want iedereen zong mee met "In this view, I see all the colours in you, Multicolor". Tonight, een relatief nieuwe release, maakte heel wat anders in het publiek los. Het was een moment om een arm om iemand heen te slaan en rustig mee te bewegen. En dan het Haags kwartiertje op het einde - Nothing en Dancing At The Doors Of Heaven. Ik had deze liedjes nog nooit gehoord, en toch lieten ze een diepe indruk achter. De manier waarop de muziek, de lichtshow en de energie van het publiek samensmolten, voelde bijna magisch.

Deze avond had voor de band een extra emotionele lading. Het was het afscheid van Quinten Meiresonne als lid van de band. Samen met Camiel zong hij, een laatste keer deel uitmakend van het geheel. Het gaf de avond een extra gelaagdheid - niet alleen een viering, maar ook een moment van afscheid en waardering.

Bij het horen van de laatste klanken van Dancing At The Doors Of Heaven was de show voorbij. Een oorverdovend applaus klonk door de zaal. Niemand stond stil, zelfs ik niet. Wat begon als een avond vol twijfel, eindigde als een ervaring die ik niet snel zou vergeten. Onderweg naar buiten toch nog even langs de merchandise, om iets te halen. Ik wist niet wat, maar wilde een fysiek aandenken aan deze mooie avond. Het werd The Mustard Seed Limited Edition Box Set Signed. Tevreden keerde ik huiswaarts.

This Is The Moment

1992

Drive

Come Back Again

Hiding

Heavy Water