Dit jaar werk ik alweer zes jaar als verzorgende in een verzorgingstehuis, waar onder andere mensen uit de voormalige koloniën worden verpleegd. In die zes jaar heb ik veel mensen ontmoet en allemaal waren zij op hun eigen manier uniek.

Het was afgelopen zaterdag dat ik spontaan aan één van de oud-bewoners moest denken. Ik was in Ziggo Dome, waar ik een optreden van de Haagse band Son Mieux bijwoonde. Waar het in de regel vooral een zevenmans dans- en feestorkest is, was er een moment om stil te staan bij anderen. Het begon allemaal met de vraag: “Wie heeft er vandaag een goede dag gehad?”

Toeschouwers staken hun hand omhoog, maar er was ook een deel wat dat niet deed. Het was hierop het verzoek van de zanger om een arm om hen heen te slaan, die de hand omlaag hadden gehouden en dus een slechte dag hadden gehad. Dit deed mij terugdenken aan de tijd dat ik een arm om de schouders van een Indiëveteraan sloeg.

Deze veteraan heb ik enkele jaren gekend. Regelmatig sprak ik met hem tijdens de zorgmomenten over zijn tijd in Indië. Wij kwamen zelfs tot de conclusie dat hij en mijn grootmoeder op hetzelfde moment op hetzelfde schip naar Nederland voeren.

Als onschuldige jonge jongen was hij uitgezonden naar Indië, maar kwam terug met vooral veel mentale littekens. Hij vertelde dat hij na aankomst werd uitgejouwd en uitgescholden. Iets wat hij in zijn latere leven ook ondervond. Maar het ergst vond hij dat hij, iedere avond voor het slapengaan, het beeld van zijn vermoorde medesoldaat voor zich zag. Hij wenste dat het zou stoppen, maar tot kort voor zijn overlijden herhaalde dit zich nog.

Een arm om zijn schouder, zijn verhaal aanhoren, waarna hij aangaf dat het “wel ging” en daarna er niet meer over spreken. Destijds was er nauwelijks nazorg voor de soldaten.

De zanger vertelde dat hij zijn pijn en verdriet van zich afschreef en verwerkte in liedjes. Schrijven is wat dat betreft een goede remedie. Soms is het makkelijker dan erover spreken. En misschien had dit ook iets van de pijn van de veteraan (en zovelen meer) weg kunnen nemen.

Hoe gaat u om met negatieve emoties? Schrijft u ze weg of heeft u een andere methode?