De bijgevoegde foto laat het eigenlijk al zien, Balinese danseressen met om hen heen zittend mannen en vrouwen met verschillende vormen van hoofdtooien. Deze tooien zijn veelvuldig terug te zien in de houtsnijwerkkunst waar Bali vooral om bekend staat. Al sinds jaar en dag werd er gedanst op Java, Bali of een van de andere eilanden. Het zou vooral in het teken staan van het in stand houden van de balans tussen positieve en negatieve krachten.

Het was zaterdagavond dat ik er nog aan werd herinnerd, een Indische dans. Ik was op een barbecue die was georganiseerd voor mijn collega’s en hun partners. Natuurlijk hebben we, als echte Hollanders zijnde, trouw gekeken naar de wedstrijd Nederland-Turkije. Maar naast de wedstrijd was er op deze avond ruimte voor meer. Er was muziek en er werd volop gedanst. 

De muziek die er werd gedraaid was er geen die je zou verwachten op de Tong Tong Fair of een van de andere Pasar Malams in Nederland. Desalniettemin zag ik recht voor mij twee personen de potjo potjo dansten. (Ik moet hierbij zeggen dat ik in de zorg werk op een afdeling voor ouderen met dementie afkomstig uit de voormalige koloniën. De potjo potjo hoort zo’n beetje bij de vereisten bij een sollicitatie) Deze dans kan dus altijd, dacht ik bij mezelf. Nu nog een paar Balinese danseressen erbij en het gevoel van de Tong Tong Fair komt haast weer terug. 

Het verwondert mij telkens als ik zie dat er zo gezellig gedanst kan worden. Vooral wanneer het een gelegenheid betreft die in het teken staat van het Indisch-zijn. Niet alleen mijn Indische collega’s dansen de potjo potjo trouw mee, maar ook de Hollandse zijn er niet bij weg te slaan. Bij het starten van de muziek verschijnt er trouw een steeds groter wordende rij personen vooraan bij het podium om daar de dans in te zetten. Zelf kijk ik altijd op een afstandje toe, maar wat deden uw Indische voorouders? Of wat doet u? Staat u vanaf een afstand toe te kijken of duikt u meteen naar voren om mee te doen met de al dansende personen?