Doorgaans bespreek ik op woensdag onderwerpen uit de Indische geschiedenis. Ik vertel over een stad, een gebruik of over een gesprek met een oudere Indische heer of mevrouw. Deze keer wil ik iets anders delen. Het heeft wel met Indië te maken, maar toch net anders. Het gaat over mijn ontmoeting van een 99-jarige mevrouw.

Deze mevrouw leerde ik kennen tijdens mijn opleiding tot verzorgende. Onbekenden noemden haar “mevrouw”, maar voor mij werd zij al snel “tante”. Destijds maakte zij deel uit van een groepje tantes vooral afkomstig uit het oude Indië.

Tante had last van haar geheugen, waardoor zij niet veel sprak. Soms waren het wat korte zinnetjes over haar tijd in Kediri, waar zij vol lof over kon vertellen. Vooral over “die mooie bloemen”, waarbij “mooie” extra lang werd uitgesproken. Tante hield van bloemen. Haar kamer stond er vol mee en regelmatig werd er een boeket voor haar bezorgd.

Tante zag er altijd verzorgd uit. Ik noem het Indisch verzorgd met nette kleding, de haren netjes gekamd en lippenstift op. Een ketting maakte, samen met een klemmetje met een melati in het haar, het plaatje compleet.

In haar jonge jaren was tante juffrouw op verschillende lagere scholen. Ze was een strenge maar rechtvaardige juf. Vroeg je specifiek naar iets als straf uitdelen aan de kinderen, dan kon zij met een ondeugende blik kijken. Deze blik verraadde het antwoord al.

Buiten haar werk om zorgde zij voor haar moeder Emmy, waarmee zij samenwoonde. Tante was ook even gehuwd, maar door het vroege overlijden van John duurde het niet lang.

Als een van de weinige had ik de eer om op haar honderdste verjaardag aanwezig te zijn. Het was midden in de pandemie, waardoor er niet veel gasten waren. Desalniettemin was de burgemeester present om haar te feliciteren met als cadeau, hoe kan het ook anders, een grote bos bloemen.

Soms ontmoet je mensen die voor altijd in je gedachten blijven. De tantes zijn er helaas niet meer, maar toch denk ik nog regelmatig aan hen. En soms, wanneer ik met een select groepje samen ben, dan spreken wij nog over hen. Over de mooie herinneringen die wij aan hen koesteren.