Zoetjesaan komt het einde van het schijfproces in zicht. Met ieder woord wat ik opschreef, leerde ik mijn overgrootmoeder Ciel beter kennen. Van een onbekende vrouw is zij voor mij veranderd in “oma van der Sluys”. Een vrouw die voor mij gelijkstaat aan mijn eigen grootmoeders.

Meermaals heb ik toegewerkt naar het einde van het boek. Mijn boek is niet in een keer geschreven, maar per hoofdstuk. Op 15 maart vorig jaar was de eerste schrijfronde voorbij. Ik was tevreden met hetgeen ik had geschreven en dacht dat het niet beter kon worden.

Doordat ik gedurende het schrijven steeds bleef onderzoeken en bijleren, kreeg ik meer informatie tot mijn beschikking, zowel over Ciel als over Indië. Na hoofdstuk tien begon ik met het herschrijven van hoofdstuk een. Daarna volgde opnieuw de hele reeks. Dit proces heeft zich later nog een keer herhaald en wat bleek, iedere keer kon ik weer wat toevoegen. Soms ging het om kleine details, maar vaker waren het nieuwe verhalen die boven kwamen of aanvullingen vanuit bekenden van Ciel. Zo zie je maar weer, een boek is nooit af. Soms was een hoofdstuk pas afgerond en kwam dan een detail naar boven, waardoor alles opnieuw kon worden geschreven.

Doordat ik weinig informatie had, ben ik continue op zoek gegaan naar aanknopingspunten. Het leek soms net een politieonderzoek. De punten die ik had, heb ik verder bekeken. In de eerste plaats voor mijn eigen begrip. Ik moet immers wel weten waar ik het over heb, voordat ik het ga beschrijven.

De uitgebreide ingewonnen informatie heb ik op latere momenten hergebruikt. Zo zijn in achttien verhalen van Tokeh deze bronnen toegepast. Op een later moment ben ik van plan om ook de andere informatie te gaan delen. Een deel zal worden gebruikt voor de korte verhalen, de rest komt als losse bronnen op mijn eigen website, maar daarover later meer.

Kent u mijn website al? Voor wie nieuwsgierig is: www.indischetokeh.com.

Ps: vanaf volgende week ga ik de eerste tipjes van de sluier over mijn boek oplichten.