Het onderzoeken van het leven van mijn overgrootmoeder Ciel was een bijzondere ervaring. Meer dan eens stuitte ik onverwachts op opmerkelijke informatie. Hierdoor bleef ik doorgaan.

Wat mij tot op heden het meest is bijgebleven, was het vinden van (voor mij) onbekende foto’s van Ciel. Ik vond deze terwijl ik onderzoek deed naar het bataljon waar haar schoonzoon toebehoorde. In het verlovingsbericht, geplaatst in de Nieuwe courant, las ik dat zijn bataljon “1-II-10 R.I.” was. In zijn dossier, bijgehouden door het ministerie van defensie, zag ik dat “II” stond voor het tweede bataljon en “10” voor zijn regiment. Waar het cijfer “1” voor stond, geen idee. Later hoorde ik dat het betekende dat hij bij de eerste compagnie hoorde.

Wanneer ik iets opzoek, dan is Google mijn poort naar de informatie. Via daar kan ik doorgaans meer informatie vinden over specifieke items. Zo ook hier; ik zocht het op en vond een link naar een website, waar een fotoalbum van de gesneuvelde soldaat Kees Vink was geplaatst.

Het fotoalbum heb ik die eerste dag wel drie keer bekeken, want ik vond foto’s van mijn grootouders en overgrootmoeder. Foto’s waarvan ik het bestaan niet kende. Gelukkig als ik was met mijn vondst, stuurde ik er enkele door naar mijn moeder en via een omslachtige weg kon ik deze zo bewerken dat ik ze kon bestellen bij de lokale Hema.

Plotseling kreeg ik namen bij de personen, waarmee mijn familieleden eens poseerden ergens in Soerabaja en tussen dorpjes en kampongs in niemandsland. Het waren momenten van gezelligheid en vreugde, maar ook van verdriet. De foto’s van de uitvaart van Kees, met aan zijn graf mijn zichtbaar aangedane grootmoeder, bleven mij het meest bij.

Regelmatig kijk ik naar het album. Ik heb het in een apart boek nagemaakt en aangevuld met de foto’s die ik had van mijn grootvader. Ik denk dan graag dat Ciel en Kees elkaar op het juiste moment hebben gevonden. Hij bood haar afleiding in een moeilijke periode, kort nadat zij uit het kamp werd geëvacueerd en zij hem een veilig thuis, waar hij zijn verhaal kwijt kon. Jammer dat het zo abrupt is geëindigd. In mijn beleving is mijn overgrootmoeder dan ook “de soldatenmoeder” waar ik trots op ben.